Beat it, Michael Jackson

• posted July 9, 2009

De bekende koppen leken twee weken geleden zowat met bosjes te vallen: zowel Charlie’s Angel Farrah Fawcett, politicus Karel Van Miert als zangeres/presentatrice Yasmine verlieten het land der levenden. De aandacht voor hun afscheid werd echter totaal overschaduwd door het heengaan van zowat dé grootste ster aan ons aards firmament: Michael Jackson.

Zoals verwacht bracht de dood van de zelfverklaarde King of Pop een ongezien mediacircus op de been. Dagelijks werden televisieprogramma’s, dagbladen, nieuwssites, blogs en alle andere denkbare media gevuld met de nieuwste speculaties over zijn dood en leven, de meest belachelijke voorop.

Vreemd toch om te zien hoe personen die Jackson bij leven verguisden hem nu de hemel inprijzen, al heeft hij die (of die andere) bestemming intussen al wel bereikt. Om maar een voorbeeld aan te halen: wanneer Jacko het destijds nodig vond om een baby over het balkon te laten bengelen werd er geschreeuwd dat deze labiele, gestoorde man niet geschikt was om vader te zijn. Nu, na zijn dood, werd het incident op een Amerikaanse zender uitgelegd als een weliswaar ongelukkige, maar goedbedoelde geste van de superster naar zijn publiek toe. Hypocrisie onder de dekmantel van het ‘over de doden niets dan goed’-principe.

Het is hoedanook een feit dat Michael Jackson zijn muzikale hoogtepunt al meer dan 15 jaar achter ons lag. Sindsdien zijn z’n status van superster en de bijhorende media-aandacht vooral te danken aan het vermeende kindermisbruik en zijn steeds vreemder uitziend uiterlijk, desintegrerende neus voorop. Weliswaar enkel figuurlijk in dit geval.

Maar hoe wacko hij ook moge geweest zijn, Jackson was wellicht de grootste entertainer van onze tijd, is verantwoordelijk voor enkele van de beste popsongs ooit en was een enorme muzikale invloed voor zowat iedereen die popmuziek maakt. Kortom, een icoon.

Toch deed het bericht van z’n dood me weinig, voor mij was de man die we ons best herinneren al een hele tijd geleden naar een andere plek vertrokken. Ik lig er intussen nog steeds niet wakker van, maar als je ziet wat z’n dood teweegbrengt bij zo’n enorm aantal mensen overal op ons blauwe bolletje, dan besef je wel dat we een klein stukje globaal bindweefsel zijn verloren.

Ondanks zijn meer dan indrukwekkende muzikale nalatenchap ben ik nooit een superfan geweest van MJ, van niemand wat dat betreft. Ik heb de idolatrie die vooral pubermeisjes lijkt te overvallen altijd een vreemd fenomeen gevonden waar ik het fijne liever niet van weet. Hoe je fan kan zijn van de man die Jackson de laatste decennia was geworden is voor mij dan ook moeilijk te begrijpen. Als je het mij vraagt is de arme man ergens in de jaren 80 finaal het noorden kwijtgeraakt en heeft hij zich sindsdien zoveel mogelijk teruggetrokken in de fantasiewereld in z’n hoofd. Ik hoop dat ik er nooit wordt uitgenodigd.

Het heeft uiteindelijk nog lang geduurd. Jackson stond dankzij z’n enorme muzikale talent bijna sinds z’n kleutertijd op het podium en is sindsdien – omringd door een steeds groter wordende machine – uitgegroeid tot een absolute superster die zelden of nooit rust kende. Volgens mij is het zowat onmogelijk om in zo’n situatie mentaal gezond te blijven. Vroeg of laat moet je wel ontsnappen, op welke manier dan ook.

Met een grootse – maar naar Amerikaanse normen vrij smaakvolle – slotherdenking in het Staples Center in L.A. lijkt er stilaan een einde te komen aan het lang uitgerekte afscheid aan Jackson en de overdreven coverage ervan. De CEO’s van de grote mediabedrijven tellen tevreden de miljoenen dollars na die deze hoogdagen hen hebben opgeleverd, de hysterische fans zijn allicht nog niet helemaal uitgesnikt.

Als we er even verkeerdelijk van uitgaan dat er zoiet is als een hemel, en we verondertellen dat die hemel een plek is waar onze dromen werkelijkheid worden, dan is Jackson volgens mij momenteel bij de Lost Boys, ver weg van de paperazzi en andere muskieten die hem achtervolgden. Moge hij er rust vinden.

Geen rust voor de levenden, en dus geef ik je bij deze nog even een van mijn favoriete Jackson nummers mee, met Michael in een geweldig foute, maar ook ronduit geweldige clip. Michael Joseph Jackson zoals we ‘m ons met z’n allen moeten herinneren. Share that beat of love!