Black Swan
- posted March 7, 2011
Het is bij wijze van spreken zowat van Gone With The Wind geleden dat ik nog eens een filmreview online smeet, maar voor een goed woordje ten voordele van Black Swan maak ik met veel plezier even tijd.
De synopis van Black Swan luidt als volgt:
Nina is een ballerina in een prestigieus balletgezelschap in New York City. Haar leven staat volledig in het teken van dansen. Wanneer artistiek directeur Thomas Leroy besluit de prima ballerina Beth Macintyre te vervangen voor zijn nieuwe spektakel ‘Het zwanenmeer’, kiest hij Nina.
Maar een nieuwe danseres, Lily, maakt ook een enorme indruk op Leroy. ‘Het Zwanenmeer’ heeft een danseres nodig die de belichaming is van de witte zwaan, onschuldig en elegant, maar ook de zwarte zwaan, die staat voor bedrog en sensualiteit, kan spelen. De rol van witte zwaan is Nina op het lijf geschreven, maar Lily is de belichaming van de zwarte zwaan. Terwijl de twee jonge danseressen hun rivaliteit laten uitgroeien tot een vreemde vriendschap, ontdekt Nina steeds meer haar duistere kant. Een obsessie die haar ondergang zou kunnen betekenen…
Regisseur Darren Aronofsky stond al op een goed blaadje bij mij dankzij ‘Requiem for a Dream’ en ‘The Wrestler’ en als Star Wars fan kon Natalie Portman uiteraard ook al op mijn sympathie rekenen. Hoge verwachtingen dus, maar die werden meer dan ingelost door dit prachtige balletdrama.
Nu, ‘prachtig’ en ‘drama’ zijn misschien niet de beste woorden om deze film te omschrijven. Black Swan is geen rooskleurige chickflick maar een gitzwarte, benauwende psychologische thriller die je vanaf de eerste seconde meesleurt in de steeds sneller draaiende neerwaartse spiraal van hoofdpersonage Nina, magistraal vertolkt door Portman.
Waar Aronofsky met ‘The Wrestler’ Mickey Rourke net niet aan de beloofde Oscar kon helpen lukte het deze keer wel voor Portman. Kwatongen vertellen dat de Oscarjury sowieso een zwak heeft voor mooie, jonge actrices en dat dat in combinatie met een zwangerschap zowat een garantie is op een gouden beeldje als je in een halfdegelijke film opdraaft, maar Portman staat hier gewoon enorm sterk te acteren en die Oscar voor Beste Actrice is dan ook zeer verdiend. Net zoals The Wrestler op het – weliswaar vervallen – lijf van Rourke was geschreven, zo is dit hier ook het geval voor de frêle Portman.
Ook de andere hoofdpersonages zijn overigens uitstekend gecast, zowel de rol van de tirannieke artistiek directeur (Vincent Cassel), als die van de obsessieve moeder (Barbara Hershey) en de achterbakse concurrente (Mila Kunis, je allicht bekend van de sitcom ‘That Seventies Show’).
We hebben dus een uitstekende cast in een knap verhaal van psychologisch verval dat zich afspeelt in een balletwereld waarvan een mens het gevoel krijgt dat het aangenamer vertoeven is in een door hongerige menshaaien vergeven plonsbad. Aronofsky doet alles in een donkere, dreigende sfeer baden waarin je constant meevoelt met het hoofdpersonage dat verstikt wordt door de mensen rondom haar en uiteindelijk ook haar eigen angsten. Tel daarbij de prachtige muziek, de knap in beeld gebrachte dansscènes en de zeldzame knappe special effects en je hebt 1 van de betere films die ik persoonlijk de afgelopen jaren heb gezien.
Laat het duidelijk zijn, als je op zaterdagavond zin hebt in een luchtig filmpje, ga dan vooral naar Frits & Freddy of Rango kijken (beiden aanraders trouwens), maar dompel je niet onder in de wereld van Black Swan, je zal de zaal niet al huppelend verlaten maar bent wel een beklijvende filmervaring rijker.