De kerststronk
- posted January 8, 2018
Schrijfcursus huiswerk – kerstdiner opdracht
Verplichte gezelligheid is per definitie ongezellig. Dat vond Lander ervan. Hij was nooit fan geweest van het kerstgedoe en hij zou dat nooit worden. Samenkomen met mensen die je graag ziet om verhalen en lekker eten te delen is één ding. Samenkomen met familie om tussen de vetes en sloten alcohol door stukken dodelijk droge vogel naar binnen te werken is een heel ander verhaal. Maar dit jaar zou het anders worden, daar zou hij persoonlijk voor zorgen. En zo gebeurde het dat Lander Stockmans er voor het eerst in zijn 23-jarige bestaan naar uitkeek om de avond van 24 december door te brengen in het gezelschap van zijn ouders en een handvol nonkels en tantes.
Die kerstavond begon het jaarlijkse patroon zich nochtans al snel af te tekenen. De hevigheid van het gekibbel tussen de ouderen aan tafel nam recht evenredig toe met hun alcoholinname en evolueerde al snel tot een volgroeide ruzie. Nog voor het dessert op tafel stond werd er over en weer geschreeuwd alsof er een gevechtshelikopter in de woonkamer was geland die moest overstemd worden. De thematiek was zo voorspelbaar als de maancyclus en even boeiend als beursuitslagen voor een dakloze, met als rode draad verwijten over een al dan niet correct afgehandelde erfenis. Of er destijds daadwerkelijk iemand met zijn hand in de koekjestrommel had gezeten wist niemand nog zeker na al die jaren. De waarheid is een detail dat zelden een spelbreker is in dergelijke dronkemansdicussies. Op een bepaald moment konden zelfs de met dure namen gezegende flessen wijn op tafel niet verhullen dat het niveau van het gesprek vergleed naar iets wat meer thuishoorde in een Cara pils milieu.
Gelukkig zou het dessert redding brengen, zo wist Lander. Of meer bepaald het speciale ingrediënt dat was toegevoegd aan de kerststronk. Met dank aan zijn goede vriend die bij de patissier in het dorp werkte en daarnaast ook de juiste connecties had. In hun huidige staat van beneveling zouden zijn ouders en aanverwanten niets verkeerds merken aan de groengespikkelde stukken cake en binnen een klein uurtje zou iedereen volledig ontspannen en met een gelukzalige glimlach op het gelaat verbroederen bij de koffie. Zo had Lander het zich tenminste voorgesteld.
De werkelijkheid bleek minder Disneyesque te zijn. De veel te krachtige spacestronk viel slecht op de in alcohol gedrenkte magen en veroorzaakte een orale ontlasting van Creosotische proporties die als in een eindeloze kettingreactie de aanwezigen trof. Op het moment dat de ambulanciers arriveerden was het kotsfestijn nog in volle gang. Ze troffen een weerzinwekkende scène aan waarin het moeilijk was om iets te vinden dat niet op z’n minst gedeeltelijk bevuild was door halfverteerde kalkoenbrokkenpap, groengespikkeld.
Dat was het laatste jaar dat de familie Stockmans samenkwam om Kerstmis te vieren. Toch iets waar Lander tevreden over kon zijn. Dat hij voor de rest van zijn leven geen kalkoen meer kon zien zonder te kokhalzen was al bij al een kleine prijs om te betalen.